Opowiadanie Asi

Kiedy wychodziłam ze szpitala opuszczając oddział onkologiczny, wpatrywałam się w punkt gdzie skupowano włosy. Zastanawiałam się co czują osoby, które idą wybierać peruki po opuszczeniu szpitala. Znałam uczucie posiadania ładnych długich włosów. A może kiedyś i ja stanę w progu tego salonu. Kiedy podjęłam decyzję o pożegnaniu się z warkoczem było jedno miejsce gdzie mogłam to zrobić. Wszyscy zachwycali się nim, więc niech inni mogą się nim cieszyć. Nie miałam wybranej fryzury, zdałam się na fryzjerkę. Byłam dumna słysząc komplementy, że naprawdę moje włosy są ładne i grube. Nie poszło tak łatwo, jak na filmach jedno cięcie i tyle. Dwie panie się nagimnastykowały. Na początku były podzielone na trzy części, ale i one były za grube. Czułam się trochę jak gatunek na wymarciu. Nie dość, że takie długie włosy to nigdy nie były farbowane, fryzjerka nie mogła się napatrzeć jak znalazła siwiuteńki włos. Uśmiałam się, gdy pani zapytała na którą stronę się czeszę - w sumie na żadną, bo na którą stronę mogłam pleść warkocza. Ale w sumie zostałam przy symetrycznym cięciu. Po wyjściu w wymodelowanej, napuszonej fryzurze w sumie nie swojo się czułam, ale wszystko się zmieniło jak wiatr rozwiał mi włosy – cudo, od razu przestałam się przejmować fryzurą.

Urodziny to chyba najlepszy impuls do ścięcia długich włosów. Ja ścięłam w 25 urodziny. Większą część życia jednak miałam krótkie włosy, jako mała dziewczynka zakładałam chustkę mamy i wyobrażałam sobie, że mam długie włosy. Naprawdę długie dość późno zapuściłam, ale na wszystko przychodzi w życiu czas.

Czas przyszedł również na skrócenie włosów, choć decyzja o ich ścięciu nie wynikała z „uciążliwości” pielęgnacji, bo do dzisiaj twierdzę, że pielęgnacja długich włosów zajmuje mniej czasu i energii niż krótkich. Nie trzeba się rano męczyć z odstającymi kosmykami i nie ma problemu jak się dzisiaj uczesać. Na pewno każdy zauważa inne plusy i minusy posiadania długich włosów. Nadal jestem fanką długich włosów, dzięki którym przeżyłam kilka fajnych i zabawnych sytuacji. W końcu dzięki nim poznałam twórcę tej zajefajnej stronki - tylko, dlatego, że byłam posiadaczką długich włosów !!!

Dlaczego się go pozbyłam ? – miałam dosyć bycia „dziewczyną z warkoczem”, moje drugie imię, codziennie byłam zaczepiana i ciągle słyszałam za sobą coś na temat włosów. Chcąc nie chcąc wypadało, chociaż uśmiechem odpowiedzieć na komplement. Dochodząc np. na przystanek rozglądałam się za nie mile wyglądającymi osobami, chcą uniknąć kontaktu z nimi. W sumie męczyli mnie ludzie a nie włosy. Ludzie widzieli tylko włosy przestali dostrzegać osobę. Znajomi często mówili, że mignął im gdzieś w tłumie warkocz i dlatego mnie zauważyli, bo znają jedną taką dziewczynę. Przygnębiały mnie takie sytuacje. Wszyscy uważali, że szkoda podcinać takie włosy do łopatek – to nie będzie takiego efektu i w ogóle to beznadziejny pomysł. Mój beznadziejny pomysł i w ogóle jak można pozbyć się czegoś, co jest we mnie naj....prawie jak dobro narodowe. W sumie ja byłam beznadziejna a jedynym moim atutem był warkocz. Pewnie, że tak nie było, ale tak się czułam. Dlatego w dniu 25 urodzin przestałam martwić się tym, czego chcą inni i posłuchałam siebie. Wszystkim zmieniającym fryzury, wygląd czy cokolwiek w życiu powiem, że najlepszą decyzją jest wasza decyzja. Jeżeli wy się z tym czujecie dobrze to jest ok. Chociaż cena może być wysoka. Urodziny skończyły się jak stanęłam w drzwiach, a przez miesiąc mój chłopak się do mnie nie odzywał. Do tej pory do końca nie wiem, czy bardziej z powodu włosów czy faktu, że podjęłam decyzję zupełnie sama. Przez kolejne miesiące robiłam furorę z nową fryzurą i okazało się, że musiałam się nieźle tłumaczyć czemu tak późno podjęłam tą przecież trafną decyzję.